Alleen winnaars bij de JAN KASIUS nieuwjaarwedstrijd (060124)

Even achterom kijken .

Jan Kasius en eigenlijk nog een naam om te eren.

De kans is zeker aanwezig dat inmiddels veel DVSU-leden zeggen ,,Jan wie?”.

En dat is nou precies de reden dat dit jaarlijkse evenement de naam draagt van Jan Kasius.

Wie zijn/haar geschiedenis kent, snapt het heden stukje uitleg.

In 1993 lag DVSU er letterlijk en figuurlijk heel belabberd bij. Slechts enkele seniorenteams die op een zeer bedenkelijk niveau speelden. Geen jeugd, geen Forza Friends, geen meisjesvoetbal, geen geld,  …geen toekomst.

Er moest wat veranderen want het enige wat wel aanwezig was betrof een vette schuld bij meerdere ongeduldige schuldeisers.

Maar … Zoals ik het beleefde stonden er twee mensen op die van zeer grote waarde zijn geweest voor hetgeen DVSU nu is.

Jan Kasius begon aan een onmogelijke klus als penningmeester, materiaalman, manusje van alles, schoonmaker, sponsorjager en nog een aantal functies die, Jan zoals hij altijd zei: ,,Doe ik wel even”. Met mijn eigen ogen heb ik kunnen zien en beleven hoe Jan de kar in beweging kreeg. Hij, en echt niemand anders, maakte van DVSU weer een meer dan gezonde club. Natuurlijk deden ook anderen prachtig vrijwilligerswerk. Maar Jan was de man die elke week toch zeker zo’n 35 uur (!!) in zijn club stak. Volkomen terecht dat de naam Jan Kasius aan de nieuwjaarswedstrijd blijft verbonden!

Maar als ik één naam zou moeten noemen die zeker ook aan de wieg heeft gestaan van de club die DVSU nu is, dan is dat Janet Martens. Deze dame pakte samen met Jan het DVSU-paviljoen “even op”. Janet stond 6 dagen in de week (!) als gezicht van de club achter de bar. Vanaf het moment dat we met jeugd waren gestart stond zij ook tijdens alle trainingen achter de bar. Natuurlijk om zoveel mogelijk te verdienen voor de club, maar zeker ook met een fijn gevoel voor de spelertjes zorgde zij voor een kantine waar je altijd naar binnen kon.  “Als het regent, waait, sneeuwt  of stormt  kunnen ze toch even hier schuilen, krijgen ze van mij warme chocomel”.

Wat een visitekaartje was Janet en wat een uren stak zij in haar club. Het jeugdtoernooi kreeg met ingang van 1997 haar naam. Het JANETMARTENS-toernooi werd een begrip in Utrecht en omstreken. Zelfs teams uit Duitsland en Denemarken kwamen graag. Helaas, en voor mij onbegrijpelijke redenen is de naam van Janet  “verdwenen”. Een kans voor open doel die DVSU naast schiet.

Mensen als Jan en Janet moet je altijd blijven eren en mogen nooit worden vergeten.

Mijn overtuiging: hadden Jan en Janet de kar destijds niet getrokken, dan hadden er nu huizen gestaan op de velden van DVSU!

De wedstrijd.

De laatste drie edities werd oud-DVSU door oud-JSV finaal weggespeeld. Als speler van DVSU had ik het idee dat we onderdeel waren van een grote rondo. Waarbij wij, DVSU, de hele tijd in het midden stonden.

Dat moest dit jaar maar eens anders. Ook om het voor onze gasten leuker te maken. Hier en daar rekten  we de dispensatieregels wat op. We begonnen met een mooie mix van spelers die al ver over de zestig lentes tellen en een aantal die de veertig nog moet aantikken. Dat we geen wissels hadden was jammer, maar niet meer dan dat. En toen één van onze spelers met een blessure de kant op moest zoeken besloten we er nog maar een schepje bovenop te doen. Gedreven met tien spelers maar met meer dan we eigenlijk konden brengen, gingen we de strijd aan. Hier en daar misschien iets te fel, maar we wilden niet weer worden afgeschoten. Onder geen beding!

Het tempo van oud-DVSU was een half uur lang echt hoog (voor ons doen dan). JSV wist niet wat haar overkwam en mede door een schit-te-ren-de goal van Ronny Pluk stond het na dertig minuten gewoon 2-0 en daar moest vooral JSV blij mee zijn.

Daarna hadden we het even niet (lucht tekort?). En stond het in de rust 2-2.

De tweede helft was veel minder goed. Zowel van onze kant als van JSV. Wel werd er nog vier maal gescoord en liepen we met 4-4 naar de kleedkamer. En dat was voor de meeste spelers nog een heel eind.

Eindsignaal.

En zo was ook deze JAN KASIUS nieuwjaarswedstrijd een succes. Jan zou ontzettend trots geweest zijn zoals oud-DVSU met heel veel inzet de naam van de club probeerde hoog te houden. Met heel veel inzet… Dat doet mij aan ene Jan Kasius denken. Maar als ik aan Jan denk dan gaat automatisch mijn blik naar de bar. Daar had ik o zo graag Janet nog zien staan. Helaas is ook zij overleden maar haar naam en wat zij betekende voor DVSU mag nooit vergeten worden.

Oud-DVSU speler, Hans Ultee