De nieuwe kantine: bijna klaar voor anderhalve meter bier

De nieuwe DVSU-kantine laat nog even op zich wachten: tot begin oktober. De verbouwing gaat nu eenmaal, tja, zoals een verbouwing gaat. Een reportage tussen stof en spaanplaat.

Door Roger Abrahams

‘Is dat de afvoer?’ Thijs Kerpel staat naast de cv-ketel en wijst naar een opening in de muur. Frank Helmes schudt zijn hoofd. ‘Nee, de afvoer van de keuken is weggehaald.’ Een bouwvakker kijkt hem verbaasd aan. Kerpel trekt een bedenkelijk gezicht. ‘Ik zal de kraan boven even openzetten.’ En weg is hij. In de plotselinge stilte klinkt de muziek uit de draagbare luidspreker extra hard. ‘Ay, ay, ay, ay! Dolores/ Wat moet je toch met al die toreadores?’ zingt Gino Graus. Het begint te borrelen bij de muur. Helmes zet zijn handen aan zijn mond. ‘Toch de afvoer, Thijs! De kraan kan weer uit!’

Bende
Het is een bende bij DVSU. De vloer van wat ooit de kantine was, ligt bezaaid met planken, spaanplaten, gereedschapskisten en pakken gips. De rode stoelen en houten tafels, waaraan eerder dit jaar nog Rode Mini’s hun plakken peperkoek zaten te eten, staan opgestapeld in de hoek. Laagjes stof verzamelen zich op het oppervlak van een houten hangtafel. Zo gaat dat, als er verbouwd wordt. Tegelijkertijd is al een glimp van de toekomst te zien, van begin oktober, als de nieuwe clubkantine gebruiksklaar zal zijn. Zo gaapt er een groot, vierkant gat in het plafond, boven de voormalige tv-hoek. Daar komt een stalen trap met eikenhouten treden naar de eerste etage. Ernaast is een wand geplaatst van de nieuwe keuken, met een opening waar frietjes speciaal en kroketten doorheen getransporteerd zullen worden. Die wordt op dit moment gestuukt, samen met de wanden achter de nieuwe bar. Ze zullen straks grasgroen zijn, afstekend tegen de witte muren aan de overkant.

Corona
Waarom moet het eigenlijk zo lang duren? ‘Bouwen kost nu eenmaal tijd,’ verzucht Helmes. Hij is secretaris van DVSU en speelt bij de 35-plussers. Met een aantal andere vrijwilligers, zoals teamgenoot Kerpel, overziet hij de verbouwing. De plannen daarvoor bestonden al langer, maar toen de coronapandemie toesloeg en de kantine dicht moest, was het idee: laten we er vaart achter zetten. Aannemersbedrijf Frank Wouterse ging in juli aan de slag, nadat de gemeente Utrecht zich garant had gesteld voor een lening. Maar liefst 180.000 euro kost de klus. Het tijdrovende zit hem vooral in de verschillende deelprojecten, legt Helmes uit. Hij somt op. ‘Half september komt het nieuwe balkon aan de voorzijde: op twee pilaren, net zo groot en diep als het terras. Op het dak krijgen we dertig zonnepanelen, die zijn er eind september. De binnentrap wordt door een specialist in Drenthe gemaakt en is eind oktober klaar, verwacht ik. Half november is de kantine helemaal af.’ 

Droogtijden
Over trappen gesproken: de brandtrap buiten bij de entree verdwijnt en wordt vervangen door een nieuwe, smallere versie aan de kant van veld twee. Kerpel komt erbij staan. We moeten de droogtijden niet vergeten, zegt hij. ‘Op de begane grond en de eerste verdieping zijn de vloeren weggehaald. Daar bleken drie verschillende materialen onder te zitten. Die gaan ze vlak maken met beton, en dat droogt met slechts één centimeter per week.’ De vloer boven wordt geluidsarm, vanwege de buitenschoolse opvang die er zijn intrek zal nemen. ‘En dan heb je natuurlijk nog de elektra,’ zegt Kerpel. Helmes: ‘Wil je een spaghettilandschap zien?’

Eerste etage
De pastavergelijking blijkt op de eerste etage inderdaad te kloppen: daar doet het denken aan een bijna leeggegeten bord, waarin de laatste slierten spaghetti zich hebben uitgestrekt. Rechte, lichtgele buizen reiken van de ene naar de andere muur, komen op sommige plekken samen en vervolgen dan weer alleen hun weg. Het is moeilijk lopen op de ondergrond, een stenen vlakte vol bulten en kraters die schreeuwt om de geplande egalisatie met beton. Bij het raam beleggen twee bouwvakkers hun boterhammen met vlees. Een van hen schraapt zijn keel zodra hij Helmes in het oog krijgt. ‘Nog even over het riool,’ begint hij. ‘Dat is niet helemaal goed meer.’ ‘Hoezo?’ vraagt Helmes. ‘Nou, we kunnen het wel met beugels vastzetten of zo, maar zelfs dan is het niet top. Het is wachten tot het kapotgaat.’ Helmes kijkt naar Kerpel. ‘Thijs, heb jij nog wat geld liggen thuis?’ 

Bar
Ondertussen loopt Onni Moniharapon foto’s te maken met zijn mobiel. ‘Voor later,’ legt hij uit. ‘Dan weten we hoe de leidingen lopen. Toen hier gesloopt werd, had niemand enig idee van hoe alles was aangelegd.’ Moniharapon, ook een voetballer van 35-plus, is zo goed als elke dag aanwezig op de bouw. Zelf zal hij een niet te onderschatten onderdeel van de nieuwe kantine voor zijn rekening nemen: de bar. Die krijgt een blad van composiet en een basis van kunststof, ‘maar een houten uitstraling aan de buitenkant,’ aldus de amateurklusser. De oude bar is gesloopt. Dat was kennelijk voorzien door de vorige maker, want in het ding bleek een briefje te zitten met de tekst: ‘Heb ik zo mijn best op gedaan. Je wordt bedankt.’ Was getekend: oud-lid Henny Sagius. Of Moniharapon ook een verrassing in zijn bouwsel gaat verstoppen, wil hij niet zeggen. Wel benadrukt hij dat DVSU een paar extra toogmeters kan verwachten. ‘De nieuwe bar wordt veel langer. In plaats van een rechte hoek krijgt hij een L-vorm.’ Een gedeelte zal lager zijn, zodat kinderen er goed bij kunnen. De toegevoegde lengte biedt bovendien ruimte aan vijf bierpompen in plaats van drie. ‘Straks kan iedereen weer een meter bier bestellen,’ zegt Moniharapon. Met een bulderlach: ‘Of beter: anderhalve meter, voor de veilige afstand!’ Het is nog even wachten op het gebouw, maar de juiste kantinesfeer is er al.

Kerpel (l), Moniharapon en Helmes met de bouwplannen